پیکربندی خطی شبکه
اجزای یک شبکه را می توان به روش های مختلف طبق یک طرح یا نقشهٔ مشخص به هم متصل نمود که به این طرح و نقشه اتصال، پیکربندی (هم بندی) شبکه می گویند. به عبارت دقیق تر پیکربندی شبکه دارای دو حالت فیزیکی و منطقی می باشد، در حالت فیزیکی چگونگی اتصال ظاهری اجزای شبکه مشخص می شود که به وسیله کابل به هم متصل می شوند و حالت منطقی آن، نحوهٔ تبادل اطلاعات و چگونگی دسترسی رایانه ها به محیط انتقال را مشخص می کند.
پیکربندی خطی شبکه :
جنبه ظاهری یا فیزیکی : تمام سیستم ها با یک قطعه کابل به یکدیگر متصل شده اند.
جنبه منطقی : زمانی که یک رایانه اطلاعات را ارسال می کند به تمام رایانه ها ارسال می شود و رایانه ای که دارای آدرس مشخص می باشد اطلاعات را دریافت کرده و سایر رایانه ها اطلاعات را به خط اصلی بر می گردانند.
چون درکابل شبکه خطی، سیگنال ها پس از رسیدن به انتهای خط (فضای باز) دوباره به خط اصلی برمی گردند و باعث تداخل و مختل شدن کل شبکه می شوند، به همین دلیل باید در ابتدا و انتهای خط شبکه از « پایان دهنده » استفاده شود. ترمیناتور حاوی یک مقاومت الکتریکی است که وابسته به مشخصات کابل و پارامترهای دیگر می باشد که در نوع خاصی از شبکه ها ۵۰ اهم می باشد.
مزایای پیکربندی خطی شبکه :
- ساده ترین نوع هم بندی می باشد.
- ارزان ترین نوع هم بندی می باشد.
- نسبت به بقیه هم بندی ها کابل کمتری مصرف می شود.
- افزایش یا کاهش سیستم ها به راحتی انجام می شود (البته تا حد مجاز).
معایب پیکربندی خطی شبکه :
- سرعت پایین تری نسبت به بقیه پیکربندی ها دارد.
- در صورت قطع شدن یک قسمت از کابل اصلی، ارتباط تمامی اجزای شبکه قطع می شود و شبکه از کار می افتد. (چون فضای باز ایجاد می شود و باعث تداخل و انعکاس سیگنال ها می گردد)
- اگر یکی از ترمیناتور قطع یا خراب شود، ارتباط تمامی اجزای شبکه قطع می شود و شبکه از کار می افتد.
- عیب یابی شبکه مشکل و زمان بر می باشد
امیدوارم این مقاله مورد توجه شما قرار گرفته باشد .
نوشته پیکربندی خطی شبکه اولین بار در آموزش برنامه نویسی پدیدار شد.
مبنع این خبر (برای مشاهده متن کامل خبر لینک زیر را بزنید):
آموزش برنامه نویسی